Dysplazja u psa – najczęstszy problem ortopedyczny

Wiele psów w ciągu swojego życia boryka się z dysplazją – najczęściej diagnozowaną przypadłością ortopedyczną. Nie istnieje profilaktyka dysplazji, jednak właściwa terapia dysplazji u psa pozwala poprawić jego motorykę i zwiększyć komfort funkcjonowania. Dowiedz się więcej o dysplazji u psa.

Dysplazja u psa

Każdy opiekun psa ma nadzieję, że jego pupil przeżycie całe swoje życie w dobrym zdrowiu, ciesząc się codziennością u jego boku. Wszystkim nam zależy, by nasi czworonożni towarzysze trzymali się jak najlepiej, a największym ich problemem zdrowotnym była najwyższej drobna nietolerancja pokarmowa, która może przecież przydarzyć się każdemu i na szczęście mija równie szybko, jak się pojawia. Wystarczy odrobina troski i większej uważności. Niestety, to marzenie, które nie zawsze się spełnia, a wiele psów w ciągu swojego życia cierpi na najróżniejsze przypadłości i schorzenia, mniej lub bardziej poważne, zawsze jednak generujące olbrzymi stres i wymagające odpowiedzialnego podejścia.

Dysplazja u psa – poznaj problem od podstaw

W przypadku dysplazji, należącej do najczęściej zgłaszanych problemów ortopedycznych u czworonogów, problem nawarstwia się z wiekiem, a przewlekłe schorzenie w jego senioralnym stanowi nie tylko potężne źródło bólu, ale również całkowicie ogranicza możliwości motoryczne psa. Dysplazja u psa jest chorobą dziedziczną, co oznacza, że determinują ją liczne geny. To one odpowiadają za charakterystyczne cechy anatomiczne stawu biodrowego lub łokciowego.

Analizując specyfikę najpowszechniej diagnozowanej dysplazji stawu biodrowego, najprościej istotę problemu określa się jako rozluźnienie podstawowych struktur stawowych. Nieprawidłowa budowa może wystąpić zarówno w obrębie głowy kości udowej, jak i panewki stawowej, poprzez jej charakterystyczne spłycenie. Problem przejawia się również poprzez niewłaściwą stabilizację tkanek miękkich.

Brak możliwości utrzymania kości udowej w panewce miedniczej, ze względu na jej niedokładne dopasowanie przyczynia się do powstawania stanów zapalnych, nadwichnięcia, wykształcenia poważnych zmian wytwórczych, a co za tym idzie miejscowych sztywności, bólu i wyraźnego pogorszenia mechaniki ruchu psa.

Dysplazja u psów – rasy predysponowane. Sprawdź, czy jest wśród nich Twój pies

Choćbyśmy bardzo pragnęli uchronić naszego pupila przed problemem dysplazji, nie zawsze jest to możliwe. Wybrane rasy psów są bowiem predysponowane genetycznie do pojawienia się schorzenia oraz jego postępowania w kierunku zaostrzenia i zaawansowania stadium choroby. Należą do nich:

• rottweilery
• dogi niemieckie
• owczarki niemieckie
• owczarki kaukaskie
• owczarki środkowoazjatyckie
• labrador retrievery
• golden retrievery
• berneńskie psy pasterskie
• bernardyny
• mastify
• nowofunlandy

Choć największe grono pacjentów stanowią psy dużych i olbrzymich ras, w szczególności molosów, dysplazja stawów może dotknąć również przedstawicieli małych ras, u których zwykle nie spodziewamy się wystąpienia tego rodzaju zaburzeń, a także kotów. Istnieje lista, stworzona przez ZKwP, która przedstawia rasy psów objęte obligatoryjną oceną anatomii stawów biodrowych od pierwszych miesięcy życia czworonoga. Właściwe wsparcie zdrowia i profilaktyka, obejmujące dietę, zdrową aktywność i specjalistyczną obserwację ma więc znaczenie u wszystkich psów i kotów, nie tylko wykazujących tendencje do schorzeń ortopedycznych.

Dysplazja u psa – objawy typowe dla psa młodego i seniora

Dysplazja u psa to jedna, określona jednostka chorobowa, jednak w formie jej manifestacji oraz stopniu zaawansowania duże znaczenie mają indywidualne cechy zwierzęcia, przede wszystkim jego wiek. Jednak początki dysplazji u psa zawsze są takie same – pojawia się ból i dyskomfort podczas poruszania się, do którego pies z czasem się przyzwyczaja. Ból, niezależnie od wieku, warunkuje nagły spadek aktywności fizycznej oraz ograniczenie używania danej kończyny. Niechęć do poruszania się i obciążania łapy sprawia, że problemy nawarstwiają się – pojawia się realne ryzyko nadmiernego przyrostu masy ciała, osłabienia siły mięśni, a to dopiero początek problemów.

U psów młodych stwierdza się często specyficzną formę poruszania się, przypominającą nieco królicze skoki. Pozytywny wynik testu Ortolaniego potwierdza przypuszczalną diagnozę. U psów starszych problem przyjmuje formę przewlekłą, a większość objawów wynika z poważnych zmian zwyrodnieniowych, które rozwinęły się przez lata w obrębie stawu. Wyraźna kulawizna, sztywność chodu i chwiejność, uzupełniona charakterystycznymi króliczymi podskokami są podobne na obu etapach życia pacjenta. Jednak u starszych psów dodatkowo występuje wyraźny zanik mięśni pośladków i ud w przypadku dysplazji stawu biodrowego oraz nienaturalny rozrost tkanki mięśniowej w obrębie mięśni kończyn przednich.

Jak biega pies z dysplazją?

Niezależnie od wieku czworonoga, przy dysplazji stawów występuje bardzo charakterystyczny obraz chodu u psa – kicanie królika. Odczuwanie bólu i dyskomfortu podczas poruszania się dodatkowo pogłębia patologię. Odczuwanie bólu i dyskomfortu związanego z nieprzyjemnym tarciem w obrębie objętego schorzeniem stawu, już od pierwszych miesięcy życia sprawia, że pies nabywa przyzwyczajeń zmieniających formę chodu z prawidłowej na patologiczną.

O ile w wieku młodzieńczym adaptacja do takiego stanu pozwala psu funkcjonować w miarę normalnie, o tyle ból przewlekłych stanów zwyrodnieniowych dla starszego psa może stać się w pewnym momencie nie do wytrzymania. Kulawizna i problemy z prostymi czynnościami, takimi jak podnoszenie się z pozycji leżącej, wstawanie i siadanie oraz bolesne próby biegu, łudząco przypominającego królicze kicanie, potrafią skutecznie zrazić psa do wszelkiej aktywności ruchowej.

Paradoksalnie, zmniejszona aktywność fizyczna w przypadku dysplazji u psa młodszego, jak i starszego, ale wciąż dość silnego i pełnego energii nie pomaga, a szkodzi. Kontrolowany ruch na świeżym powietrzu i w środowisku wodnym – rozwijający masę mięśniową kłus, pozbawiony nagłych, niebezpiecznych zrywów, pływanie i chodzenie w wodzie oraz odpowiednio dostosowane do możliwości psa ćwiczenia to ważna forma zarówno profilaktyki, jak i terapii, mająca szansę realnie wspomóc zdrowie psa z dysplazją.

Leczenie dysplazji u psa – czy dysplazja u psa jest uleczalna?

W zależności od wieku, stanu zdrowia i możliwości motorycznych pacjenta, przy jednoznacznej diagnozie dysplazji u psa, leczenie i terapia rehabilitacyjna zostaje dostosowana do indywidualnych potrzeb czworonoga. W miarę możliwości stosowane jest leczenie zachowawcze, obejmujące terapię bólu, kontrolę masy ciała i równomiernego rozwoju muskulatury u psa. Duże znaczenie ma odpowiednia dieta najlepiej karmą dla psa zawierającą naturalną glukozaminę i właściwa suplementacja preparatami chondroprotekcyjnymi oraz nauka prawidłowej motoryki, odciążającej chory staw, bez szkody dla innych części układu ruchu psa. Wprowadzana jest często odpowiednia terapia farmakologiczna, stosowana bywa laseroterapia oraz kompleksowe zabiegi fizykoterapeutyczne. Leczenie chirurgiczne wdrażane jest zwykle dopiero wtedy, gdy inne nie przynosi efektów lub gdy stan pacjenta, szczególnie seniora z poważnymi, przewlekłymi zmianami zwyrodnieniowymi tego jednoznacznie wymaga.

Wybór odpowiedniego sposobu leczenia dysplazji u psa ma na celu jedno – przywrócenie psu określonych dla niego możliwości motorycznych oraz zapewnienie stabilnego stanu zdrowia, jako kluczowego bodźca pozwalającego cieszyć się normalnym życiem, zwłaszcza, że objawy związane z dysplazją mogą wystąpić już o bardzo młodego psa. Choć nie istnieje jako taka profilaktyka dysplazji u psa rasy predysponowanej najpewniej ona wystąpi, ważne, by zdiagnozowano ją możliwie najwcześniej. Wówczas każde działanie ma szansę przynieść jeszcze lepszy skutek, zapewniają psu większy komfort funkcjonowania na co dzień.